Handjes op de rug en alleen kijken met je oogjes.

Dat was het devies als ik bij mijn vader op de zaak kwam. Niet omdat ik een jongetje was dat zo maar overal aan ging zitten maar omdat één ruimte wel een bijzondere aantrekkingskracht had, de ‘poppetjeskamer’ !

Mijn vader was importeur van speelgoed en op zondagmiddag mochten we wel eens met hem mee. Het bedrijf importeerde het beroemde houten BRIO speelgoed en Steiff pluche beesten maar ook Tekno auto’s en Cellba poppen. Vandaar dat de showroom door ons kinderen de poppetjeskamer genoemd werd.

Maar wat schreef ik daar, zomaar even tussendoor, Tekno auto’s ! Het bekende Deense merk?

Ja inderdaad, mijn zusjes liepen naar de poppen en knuffelbeesten maar ik stoof natuurlijk naar de planken waar de auto’s stonden. Maar aankomen ….. nee, niet kijken met je handjes!

Moeilijk hoor en zo’n bezoekje gaf weer voldoende om vele nachten van te dromen.

Aankomen mocht een paar jaar later wel toen ik oud genoeg was voor vakantiewerk. Wekenlang was ik in het magazijn bezig met het verzamelen van orders. Natuurlijk niet alleen van de auto’s maar ook van de poppen en de beren. Maar de Tekno’s waren toch wel het mooist. Het was de kunst om ze zo netjes mogelijk in een doos te verpakken, De grote modellen onderin en dan opvullen met de kleinere doosjes.

Spelen met Tekno’s kon alleen thuis. Als je denkt dat elk nieuw model zomaar voor m’n neus gezet werd heb je het mis. Een nieuw model moest wel verdiend worden en dat ik daarom ook vaak op woensdag- of zaterdagmiddag in het magazijn te vinden was, lijkt me duidelijk. Heel lang heb ik gespaard voor een gele truck met allemaal kleine plastic gasflesjes. Als ik me goed herinner kostte die wel 10 gulden! Voor een jongetje van 9 in 1960 met een kwartje zakgeld in de week was dat een enorm bedrag.

Mijn favoriet was toch ook wel de kraanwagen van Falck. Je kon daar alle andere auto’s mee afslepen. Zelfs in de zandbak werd hij ingezet. Ook leuk waren de modellen met een lampje op de cabine. Dat was geen echt lampje maar een draaiknop waarmee je de voorwielen kon sturen. Ik had ook een caravan zodat ik met de combinatie het achteruitrijden en inparkeren kon oefenen. Ik heb zeer intensief met de auto’s gespeeld en was er niet echt zuinig op, ze waren dan ook zonder uitzondering behoorlijk beschadigd geraakt. Mijn modellen zijn allemaal verdwenen en dus staat er geen enkele Tekno Volvo in mijn vitrine.

Begin 60er jaren werd het speelgoeddeel van het bedrijf verkocht en was mijn autootjestijd voorbij. Met de fabriek is het minder goed afgelopen. Verderop in deze IntoVolvo vertelt Bert-Jan over de geschiedenis van het roemruchte automerk.

Voor de liefhebbers is het aardig te weten dat er in het Westland, in de Lier een Tekno Museum staat. Elke zaterdag kun je er gaan kijken maar denk er om ……. Handjes op de rug