Een paar jaar geleden was ik in Göteborg, de bakermat van Volvo. In het Volvo Experience Centre stond ik oog in oog met de Concept Coupé. Een studiemodel, maar voor mij voelde het als een voorproefje van de toekomst. Strakke lijnen, elegante details en toch onmiskenbaar Volvo. Ik dacht: dit is een auto die ooit in mijn straat zou kunnen staan.

Conceptcars zijn vingeroefeningen van ontwerpers. Soms verdwijnen ze in de vergetelheid, maar vaak sluipen hun stijlkenmerken langzaam de productie in. Bij de Concept Estate en Concept XC Coupé gebeurde dat ook. Ik heb ze nooit als echte auto gezien, maar wel als schaalmodel en hun invloeden doken later wel op. Toch was het de Concept Coupé die me het meest bijbleef.

Tijdens dezelfde reis ging ik langs bij Polestar. Toen nog een tuner, gespecialiseerd in software en circuitwagens, gespoten in die herkenbare felblauwe kleur: Rebel Blue. Het had iets puurs, iets rebels, dat perfect aansloot bij de merkbeleving van Volvo. Je voelde de passie van mensen die hun auto’s sneller, scherper en unieker wilden maken.

Niet veel later nam Volvo Polestar over. Dat voelde logisch, bijna onvermijdelijk. Zoals Mercedes AMG heeft en BMW zijn M-divisie, zo kreeg Volvo zijn eigen sportieve label. Een extra dimensie voor liefhebbers, een vleug meer emotie voor wie net iets meer wilde dan een degelijke, veilige auto. Ik vond het prachtig.

Maar toen kwam de verrassing. Polestar werd niet de sporttak van Volvo, maar een nieuw merk binnen de Geely-groep. Geen dealers, maar ‘clubs’ in Amsterdam en andere steden. En het eerste model? Tot mijn verbazing herkende ik direct de lijnen van de Concept Coupé. Niet als Volvo, maar als Polestar 1. Mooi, zeker, maar toch voelde het vreemd. Alsof een kind het ouderlijk huis had verlaten en bij een vreemde tante was gaan wonen.

De jaren gingen voorbij. Polestar lanceerde de 2, Volvo vernieuwde zijn gamma, maar niet altijd naar de smaak van de trouwe rijders. De V40 verdween, er ontstond een gat in het aanbod. En ondertussen bleven de cijfers van Polestar rood kleuren. Het merk worstelt om zijn plek te vinden, terwijl Volvo zelf ook onder druk staat.

En dan komt de vraag die me blijft bezighouden: waren we niet beter af geweest als Polestar gewoon onderdeel van Volvo was gebleven? Als die prachtige modellen met een Volvo-embleem waren verschenen? Ik geloof van wel. Het had de merkidentiteit versterkt, de emotie vergroot en misschien zelfs de loyaliteit van klanten behouden.

Soms verlang ik terug naar dat moment in Göteborg, bij die schitterende Concept Coupé. Een belofte die zich anders ontvouwde dan ik had gehoopt. Mijn pleidooi is simpel: laat Polestar terugkeren naar waar het hoort. Bij Volvo. Want samen kunnen ze sterker, herkenbaarder en met meer passie de toekomst tegemoet rijden.