Stel nou dat …

De vader van een vriendje kocht een nieuwe auto. Plotseling stond hij bij hun voor de deur. Een Ford Capri, de Europese Mustang vertelde hij. Man wat vond ik dat een gave auto en niet alleen vanwege de kleur, hard geel met een zwart vinyl dak. Mooier kon het eigenlijk niet.

Veel indrukwekkender dan de auto die bij een ander vriendje langs de stoep stond. Een donkerrode Peugeot 404. Hij vertelde dat die het maximum kostte van wat z’n vader aan een auto mocht uitgeven, Fl. 9.999 stond op het prijskaartje. Maar dan wel compleet met schuifdak en een radio, de luxe mattenset had hij er trots bijgekletst.

Wijzelf hadden ook een auto van de zaak. Het was een Citroën. Van dat merk had mijn opa vroeger een zwarte Traction Avant gehad. Prachtig, met treeplanken en van die grote ronde spatborden, alsof het een auto van voor de oorlog was.

Wij kregen een ID 19, die de snoek werd genoemd. Mijn vriendjes vonden het een strijkbout (maar waren eigenlijk natuurlijk stikjaloers). De wagen had als bijzonderheid dat je hem in hoogte kon verstellen en als je een achterwiel wilde verwisselen ging hij in de hoogste stand en dan moest je een grote zilverkleurige bout onder het achterlicht losdraaien waarmee je dan in één keer het hele achterspatbord kon afnemen. Het stuur in de auto had maar 1 spaak terwijl het de rem geen plat pedaal was maar een knop op de grond. Mijn vader moest daar wel even aan wennen. Het remde toch wat abrupter dan hij van andere auto’s gewend was en de eerste keer dook bij bijna met z’n hoofd tegen de voorruit (van gordels was toen nog geen sprake bij de Fransen).

Het was ook fijn dat er voorin geen stoelen maar een brede bank was gemonteerd. Dan kon je met z’n drieën voorin zitten, net als achterin en dus hadden mijn zusjes en ik meer plek als we op vakantie gingen. Maar meestal zat hij alleen in de auto en hij moet zich de koning te rijk hebben gevoeld in die slee.

Vele jaren later woonde ik op kamers bij een echtpaar dat ook zo’n snoek op de oprit had. Het was niet een ID 19, het instapmodel dat mijn vader reed maar een DS 23 Pallas, de mooiste en duurste die er te koop was. Wat een luxe met lederen zetels en een stereo met wel 4 luidsprekers !

Behalve een enkele keer een Lelijke Eend heb ik nooit een Citroën gehad, hoewel ik wel altijd bewonderend heb gekeken naar het design van het merk. Zo ontdekte ik dat de Citroën BX eigenlijk met de naam Tundra voor Volvo ontworpen was. Ik kwam hem tegen in het Volvo museum in Zweden en ik denk dat dat ontwerp toch een tikkeltje té eigenwijs was voor de Zweden. Maar ik vraag heb me nog wel eens afgevraagd hoe de latere Volvo’s er zouden hebben uitgezien als toen toch die Tundra gekozen zou zijn.

Immers …
Volvo for life