De mens is een jager of een verzamelaar, zo heb ik ooit geleerd. Ik ben meer een combinatie van die twee. Al van jongs af aan verzamelde ik iets. Vele brieven schreef ik (als jager dus) naar vliegtuigfabrieken in de hoop mooie foto’s en folders van vliegtuigen te ontvangen. Meer lokaal liep ik alle garagebedrijven af en vroeg er om wat we toen ‘autoplaten’ noemden. Brochures van de nieuwste modellen. Opvallend was dat ik bij merken die ik ook nu niet op de oprit zou willen hebben meestal bozig werd weggestuurd. Zou er een connectie zijn ?

Later kwam er de obligate postzegelverzameling. Ik ben zelfs nog lid geweest van de postzegelclub en ging naar de maandelijkse ruilavond in de zaal van een lokaal restaurant. Thuisgekomen moest ik meteen alle kleren in de was doen en zelf in bad want ik stonk ongelooflijk naar de sigarenrook. Ergens staat een kast met daarin mijn verzameling. Nederland natuurlijk maar ook Malta en Israel als ik het me goed herinner. Dat moet je kopen want dat blijft z’n waarde houden, zeiden ze. Toen veel zakgeld in geïnvesteerd en nu niets meer waard. Ik heb er al jaren niet meer naar gekeken. Ik had ook 2 themaverzamelingen. De albums met postzegels en -stukken rondom het wereldkampioenschap voetbal 1974 ligt in die kast en op een plank in de kelder staan wat schoenendozen met het thema ‘Druk en papier’. Daar kijk ik nog wel eens in want de grafische industrie met al z’n variaties blijft me boeien.

Mijn eerste échte werkgever was papiergroothandel Proost & Brandt. Een toen al meer dat 200 jaar oud bedrijf, gevestigd in hartje Amsterdam. Ik kijk nog steeds met veel genoegen terug op die tijd. Leuke sfeer met veel jonge collega’s, de basis van mijn grafische opleiding kreeg ik er en daar is de kern van mijn belangstelling voor het grafische vak gevormd.

Een paar jaar geleden kreeg ik bij toeval een complete papiercollectie uit de tijd dat ik daar werkte in handen. Bijna 80 cm kastplank neemt die in en sinds ik die heb wordt de rest van de plank gevuld met uitgaven van en over Proost. Jaren nadat ik daar weg ging verhuisden ze naar een anoniem bedrijventerrein buiten de stad en inmiddels bestaat het bedrijf al helemaal niet meer.

De herinnering blijft. Daar in de bedrijfsgarage stond de auto van de directeur, een Volvo 164. Zou daar, net als de liefde voor het grafisch vak ook de voorkeur voor Volvo begonnen zijn ?

Immers …
Volvo for life