Niet eerder had ik zo lang dezelfde auto. Mijn zakelijke Volvo’s mocht ik telkens na een jaar of 2 weer inruilen voor een splinternieuwe. Zo ging dat in 1992 ook met mijn donkerblauwe trots, de 245. Hij werd opgevolgd door een 850 en daarna kwamen en gingen er een paar V70’s een S60 en uiteindelijk 2 keer een XC70.

Maar die 245, die bleef hangen in mijn geheugen. Wat een heerlijke auto was dat, een echte tank waarmee je, als je op een kruising af reed bij voorbaat al gezag inboezemde. Andere auto’s stopten, zelfs wanneer ze van rechts kwamen. Zakelijk gezien en rekenend met de vele kilometers waren de nieuwere auto’s natuurlijk veel beter. Ik kon moeilijk met zo’n ouwe bak bij m’n klanten aan komen. ‘Goh, rij je nog steeds in dat ouwe ding’ zou mijn deel zijn.

Telkens wanneer ik een 245 tegen kwam kwamen de kriebels, ooit wil ik er toch weer eens eentje hebben. Die gedachte sprak ik wel eens uit in het bijzijn van forumvrienden en in de zomer van 2010 kreeg ik een berichtje van een mede forummer. Ben, ik heb jouw auto gevonden! Hij staat in Haarlem en volgens mij wil jij die.

Het was een zwarte 245 met ruim 300.000 kilometer op de teller en om een wat langer verhaal in te korten, ik heb ‘m na rijp beraad gekocht. Ik had weer een 245 ! Er moest wel wat gebeuren om hem weer Volvo-waardig te maken. Hij was lang niet in onderhoud bij een Volvo garage geweest.

Auto’s hebben bij mij een naam en deze zwarte werd Blackbird. Blackbird werd een begrip op Volvo-forum.nl. Bij vrijwel elke meeting was hij wel te bewonderen en werd me verteld wat een unieke auto ik toch had. Inmiddels werd de auto vertroeteld door de Volvodealer en langzaam werd alles vervangen wat nodig was. We gingen er mee op vakantie en bezochten zo de bakermat van Volvo in Zweden. Een heerlijke reisauto en toch …..

Dit voorjaar wekte ik Blackbird uit zijn winterslaap. Hij had een maand of 4 buiten stilgestaan en na de accu te hebben geladen startte hij zonder morren in één keer. Dat buiten staan in de winter, daar is hij te mooi en te uniek voor. Dat wilde ik niet meer. De auto moet gereden worden, dat gebeurt te weinig en een binnenstalling voor de komende winter heb ik niet. Als dagelijkse Volvo heb ik Bommel, een fraaie late S70 en dus kwam het moment dat ik de knoop doorhakte, Blackbird gaat weg.

Hoe uniek de auto is bleek binnen 24 uur nadat ik ‘m op de Volvo-forum Facebookpagina te koop had gezet. ‘Kan ik vanavond komen kijken want ik wil ‘m wel kopen’. Al snel waren we het eens en na een verse APK en nog één keer als pakezel naar de VKB ging de auto naar een volgende liefhebber.

Het is even wennen, geen zwarte schoonheid meer op de oprit maar er komt vast wel iets anders. Daar gaan we komende maanden maar eens rustig over nadenken. Of dat m’n droomauto wordt, immers ...

Volvo for life